هر شب درِ حیاط زندان که بسته می شود و زندانی ها وارد اتاق های شش در چهارمتر خود می شوند، یک چالش تازه دارند؛ انتخاب کانال تلویزیون و صدای تلویزیون.
به گفته «عرفان»، کنترل تلویزیون فقط در دست مسوول اتاق است:«این مسوول اتاق است که کانال دلخواهش را انتخاب می کند و دیگران هم ناچارند همان برنامه ای را تماشا کنند که دل‌خواه او است. مسوول اتاق شأن و منزلت خاصی دارد و می تواند بر خلاف نظر بقیه ساکنان اتاق، تلویزیون را خاموش یا روشن کند.»
از عرفان می پرسیم معمولا چه برنامه هایی را تماش می کنند؟
- اغلب کانال تلویزیون روی برنامه های فوتبال، ثابت می ماند. اگر فوتبال یا اخبار مهمی در کار نباشد، شبکه نمایش را انتخاب می کنند. اما همه این فعالیت ها تا ساعت 10 ادامه دارد. بعد از ساعت 10 که ساعت خاموشی است، حتی اگر وسط نمایش یک فیلم هم باشد، زندانی ها باید تلویزیون را خاموش کنند و به تخت خواب های خودشان بروند مگر این که مسابقه فوتبال مهمی در جریان باشد و وکیل بند با افسرنگهبان ها هماهنگ کرده باشد که تلویزیون تا پایان مسابقه روشن بماند. در آن وضعیت هم همه زندانی ها باید یا در محل تخت های خودشان بخوابند یا کف اتاق ولو شده باشند تا مبادا از طریق دوربین های مدار بسته شکار بشوند.»
«شهرام» ساکن زندان «رجایی شهر» است. او می گوید: «سبک زندگی ما دراین زندان با زندان "اوین" متفاوت است. در زندان رجایی شهر اتاق ها کوچک و معمولا دو یا چهار نفره اند. برای همین هم این امکان به زندانی ها داده شده که در اتاق هایشان تلویزیون شخصی داشته باشند و حتی هر کسی که توانایی و تمکن مالی داشته باشد، می تواند آن را از فروشگاه زندان خریداری و بالای تختش نصب کند.»
از شهرام درباره قیمت تلویزیون می پرسیم.
- تا چندی پیش با 900 هزار تومان می شد یک تلویزیون ایرانی یا چینی خریداری کرد اما چند ماهی است به دستور مستقیم رییس زندان، دیگر وسایل الکترونیک وارد زندان نمی شود. به همین دلیل هم بازار سیاه تلویزیون رونق گرفته است. الان تلویزیون ایرانی مثلا با مارک «ویزیون» که بدکیفیت ترین تلویزیون است، در زندان با یک میلیون تومان خرید و فروش می شود و یک تلویزیون «سامسونگ» کوچک یک میلیون و 200 هزار تومان قیمت دارد. تلویزیون های داخل زندان حداکثر 21 اینچ هستند و قبل از این که به دست زندانی برسند، توسط حفاظت اطلاعات زندان به طور کامل بازرسی شده و یو.اس. پی های آن کاملا غیر فعال می شوند. البته بعدا همان یو.اس. پی ها توسط زندانیانی که به کار تعمیرات تلویزیون وارد هستند، با قیمت 200 تا 500 هزار تومان فعال می شوند. در کنار تلویزیون، ستاپ باکس با قیمت 100هزار تومان به بالا خرید و فروش می شود. ولی این روزها اکثر تلویزیون های موجود در بازار زندان دیجیتالی هستند و خودشان ستاپ باکس دارند.»
شهرام از کیفیت بد تلویزیون هایی که در فروشگاه زندان رجایی شهر به زندانی ها عرضه می شوند، می گوید: «آن ها به خاطر سود بیش تر، بی کیفیت ترین ومشکل دارترین مارک های تلویزیون را وارد زندان می کنند. این تلویزیون ها آن قدر بی کیفیت و نازل هستند که همان هفته اول باید کارت صدایش را عوض کنیم و یک کارت صدای نو برای آن ها بخریم. آنتن دهی خوبی هم ندارند. البته نصب آنتن هم یک مصیبت دیگر است چون با خودمان است و همه آن تلویزیون ها یو.اس.پی هم ندارند. اما به هر حال، داشتن تلویزیون در آن چهاردیواری، هر چه قدر هم که مایه دردسر باشد، خودش موهبت بزرگی است.»
«سعید»، زندانی عقیدتی که زمانی به عنوان فعال حقوق بشر و وبلاگ نویس فعالیت می کرده اما با شهرام هم عقیده نیست. او می گوید تلویزیون در جای شلوغی مانند زندان فقط باعث اختلاف افکنی و مزاحمت می شود: «آن ها مدام بر سر تلویزیون با هم مشاجره می کنند؛ از مسایل ابتدایی گرفته مانند این که چه کانالی را بگیرند یا چه سریالی را ببینند تا مسایل ریشه دارتری مثل اخباری که منجر به تفسیر و مباحثه می شود. مدام صدای تلویزیون هایشان بلند است و به طور کلی امکان مطالعه کردن و داشتن خلوت فردی را غیرممکن می کند. من و هم بندی هایم در بند 350 با هم توافق کرده ایم در ساعت های مشخصی از روز از این جعبه جادویی فقط برای گوش دادن به موسیقی استفاده کنیم. گرچه شرایط زندان اوین مثل زندان رجایی شهر نیست که اجازه تلویزیون شخصی را به کسی بدهند و تلویزیون بندها معمولا عمومی و همگانی هستند. »
سعید می گوید البته همیشه نظرش به تلویزیون در زندان این شکلی نبوده است: «اولین بار که از انفرادی 209 به بند عمومی منتقل شدم، بعد از ماه ها بی خبری مطلق از دنیای خبر و رسانه و هر صدایی به جز صدای درون خودم و واگویه هایم، وقتی یک تلویزیون روشن را دیدم که گوشه اتاق گذاشته بودند و اتفاقا همان دم هم داشت موسیقی پخش می کرد، مثل بچه ها ایستادم و یک دل سیر گریه کردم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر