سایت شهروندیار؛ جای جای اینترنت را که بگردید، عکس‌هایی از دهه ۲۰ میلادی یعنی حدود صد سال پیش می‌بینید.در عمده‌ی این عکسها لباس زنانی توسط پلیس انداه‌گیری می‌شود، زنانی که هشدار می‌گیرند، جریمه می‌شوند و مورد توهین قرار می‌گیرند. اگر امروز در سواحل آزاد دنیا، زنان با «کم‌ترین لباس» بیشترین امنیت را دارند، هزینه‌ی چنین دستاوردی قبلا با اصرار و روشنگری زنان نسل‌های گذشته «پیش پرداخت» شده.
جالب این جاست که هنوز هم ایده‌ی کنترل بر کل جامعه که در حکومت‌های کنترل‌گر پیش از هر چیز به وسیله‌ی «کنترل پوشش زنان» تحقق می‌یابد، تنها با اتکا بر چند اشتباه رایج و عمومی استوار است: «تصور مردم بر این که زنان هر چه پوشیده‌تر باشند امنیت بیشتری دارند، تصور این که پوشیدگی هر چه بیشتر زنان به نفع خود آن‌هاست و تصور این‌که جامعه‌ای با زنان پوشیده‌تر از فحشا به دور است.» مطابق چنین تصوراتی، زنان با هر پوششی در هر صورت گناهکار‌اند و نیاز به توجیه رفتار خود دارند تا دردسر ساز نشوند؛ به ویژه زمانی که خودشان مورد سوء استفاده، مخاطبِ متلک یا توهین قرار گرفته باشند.
معادل‌های مختلف ایده‌ی «کرم از خود درخت است» در بیشتر جوامع خود به خود تغییر نکرد. اگر امروز «امنیت در هر شرایطی و با هر نوع پوشش» در بسیاری جوامع پذیرفته شده است، حاصل استمرار، ابتکار و حوصله‌ی زنان در رونمایی از حقیقت و کشف باورهای اشتباه بوده است. حتا زنان مذهبی و پوشیده که در کشورهای آزاد، به لطف فضای آزاد مرسوم در جامعه، با مراقبت کم‌تر، پوشیده‌تر دیده می‌شوند. بسیاری از زنان مسلمان نیز از آزادی دفاع می‌کنند، چرا که برای آنان در سایه‌ی انتخاب رنگارنگ دیگران، حاشیه‌ی امنی ایجاد می‌شود.
جالب این جاست که هنوز هم ایده‌ی کنترل بر کل جامعه که در حکومت‌های کنترل‌گر پیش از هر چیز به وسیله‌ی «کنترل پوشش زنان» تحقق می‌یابد، تنها با اتکا بر چند اشتباه رایج و عمومی استوار است: «تصور مردم بر این که زنان هر چه پوشیده‌تر باشند امنیت بیشتری دارند، تصور این که پوشیدگی هر چه بیشتر زنان به نفع خود آن‌هاست و تصور این‌که جامعه‌ای با زنان پوشیده‌تر از فحشا به دور است.» مطابق چنین تصوراتی، زنان با هر پوششی در هر صورت گناهکار‌اند و نیاز به توجیه رفتار خود دارند تا دردسر ساز نشوند؛ به ویژه زمانی که خودشان مورد سوء استفاده، مخاطبِ متلک یا توهین قرار گرفته باشند.
معادل‌های مختلف ایده‌ی «کرم از خود درخت است» در بیشتر جوامع خود به خود تغییر نکرد. اگر امروز «امنیت در هر شرایطی و با هر نوع پوشش» در بسیاری جوامع پذیرفته شده است، حاصل استمرار، ابتکار و حوصله‌ی زنان در رونمایی از حقیقت و کشف باورهای اشتباه بوده است. حتا زنان مذهبی و پوشیده که در کشورهای آزاد، به لطف فضای آزاد مرسوم در جامعه، با مراقبت کم‌تر، پوشیده‌تر دیده می‌شوند. بسیاری از زنان مسلمان نیز از آزادی دفاع می‌کنند، چرا که برای آنان در سایه‌ی انتخاب رنگارنگ دیگران، حاشیه‌ی امنی ایجاد می‌شود.
سال ۱۹۲۲- پلیس واشنگتن دی‌سی در حال اندازه‌گیری طول دامن لباس شنای یک زن. از سر زانو تا لبه‌ی دامن نمی‌باید بیش از ۶ اینج (۱۵٫۲ سانتی‌متر) فاصله می‌داشت.
پلیس در حال بازداشت زنان، به خاطر تخطی از قوانین پوشش در ساحل
اندازه گیری زانو تا پایین لباس برای تعیین میزان جریمه
شیکاگو، ۱۹۲۲- پلیس در حال دستگیری چندین زن که «پوشش مناسب ساحل» به تن نداشتند.
دهه ۱۹۲۰، برلین. با این که دامن زنان تا زیر زانوست ولی پلیس دامن دو زن را اندازه گیری می‌کند تا درباره کوتاهی لباسشان قضاوت کند. هم‌زمان در ایران: لطفا به کامنت اول دقت کنید.
یک پلیس زن در حال تصحیح لباس یک دختر در ساحل- دهه ۱۹۲۰
تصویر آشنای این روزها
طنزی مشابه در «به سخره‌گرفتن محدودیت»، حدود صد سال تفاوت زمانی، بدون هماهنگی.
به نظر می‌رسد مردان این تصویر از حضور «غریبه‌ای» در مِلک شخصی خود ناراحت‌اند و حضورش را تاب نمیآورند. این خیابان مردانی را در دهه‌های پیش به خود دیده که به زنانی به مراتب پوشیده‌تر از زنان امروز متلک می‌گفتند و حتا وانمود می‌کردند که «زنان از شنیدن متلک خوشحال می‌شوند.» امروز رهگذران همین خیابان چنین صحنه‌هایی را باور نمی‌کنند و متلک‌گویی نقض حقوق شهروندی به شمار می‌رود. چنین رفتاری در بیشتر اروپا تقریبا ریشه کن شده و در امریکا بسیار کم رنگ‌تر شده است. با این که زنان رهگذر امروز در بسیاری از نقاط دنیا، بسیار مختلف‌تر و آزادتر لباس می‌پوشند.
2010- زنان ژوهانسبوگ (افریقای جنوبی) دامن کوتاه پوشیدند و رژه رفتند. آن‌ها در اعتراض به عدم امنیت زنان و برای حمایت از دختر نوجوانی که به خاطر پوشیدن دامن کوتاه، قربانی تجاوز چند مرد میانسال شده بود، دامن کوتاه به تن کردند تا نشان دهند که نوع پوشش نباید دلیل تجاوز قلمداد شود. آن‌ها خشمگینانه اعتراض می‌کردند که «چگونه برخی از مردان به خود اجازه می‌دهند برای نوع پوشش زنان تکلیف مشخص کنند؟»
قوانین داعش در مورد پوشش زنان: یک- پارچه ضخیم باشد و فرم اندام از زیر آن پیدا نباشد. دو- تنگ نباشد، گشاد باشد. سه- تمام بدن را بپوشاند چهار-لباس با رنگ و ظاهر مشخص نباشد…
دهه ۱۳۰۰ شمسی را در ایران می توان با دو سال تاخیر با دهه ۱۹۲۰ مقایسه کرد. از اواسط دهه ۱۳۰۰ انتقاد به حجاب دست‌کم در تهران آسان‌تر شده بود. گروه‌های فعال جنبش زنان ایران از حجاب انتقاد می‌کردند، برای مثال نشریه عالم نسوان در سال ۱۳۱۰ بحثی درباره حجاب باز کرد و فراخوانی برای این بحث چاپ نمود.پاسخ‌های موافق و مخالف داده می‌شد. در مجموع، زنان از بی‌حجابی بسیار دفاع کردند و انحطاط احلاقی جامعه را از سرکوب زنان توسط مردان می‌دانستند. (قانون کشف حجاب در ایران در سال ۱۹۳۶ میلادی -برابر با ۱۷ دی ۱۳۱۴- تصویب شد). جالب آن که در سال ۱۳۲۰ که رضاشاه ایران را ترک کرد اجرای قانون کشف حجاب سریعاً فراموش شد. وزارت فرهنگ حکم داد از ورود زنان بی‌حجاب به دانشگاه جلوگیری شود و معلمان زن مدرسه‌ها و استادان زن دانشگاه‌ها مجبور شدند با حجاب به کلاس درس بروند. در تهران و سایر شهرها دختران دانش‌آموز و زنان به خاطر نداشتن حجاب مورد آزار و اذیت قرار گرفتند.
پلیس در حال بازداشت زنان، به خاطر تخطی از قوانین پوشش در ساحلاندازه گیری زانو تا پایین لباس برای تعیین میزان جریمهشیکاگو، ۱۹۲۲- پلیس در حال دستگیری چندین زن که «پوشش مناسب ساحل» به تن نداشتند.دهه ۱۹۲۰، برلین. با این که دامن زنان تا زیر زانوست ولی پلیس دامن دو زن را اندازه گیری می‌کند تا درباره کوتاهی لباسشان قضاوت کند. هم‌زمان در ایران: لطفا به کامنت اول دقت کنید.یک پلیس زن در حال تصحیح لباس یک دختر در ساحل- دهه ۱۹۲۰تصویر آشنای این روزهاطنزی مشابه در «به سخره‌گرفتن محدودیت»، حدود صد سال تفاوت زمانی، بدون هماهنگی.به نظر می‌رسد مردان این تصویر از حضور «غریبه‌ای» در مِلک شخصی خود ناراحت‌اند و حضورش را تاب نمیآورند. این خیابان مردانی را در دهه‌های پیش به خود دیده که به زنانی به مراتب پوشیده‌تر از زنان امروز متلک می‌گفتند و حتا وانمود می‌کردند که «زنان از شنیدن متلک خوشحال می‌شوند.» امروز رهگذران همین خیابان چنین صحنه‌هایی را باور نمی‌کنند و متلک‌گویی نقض حقوق شهروندی به شمار می‌رود. چنین رفتاری در بیشتر اروپا تقریبا ریشه کن شده و در امریکا بسیار کم رنگ‌تر شده است. با این که زنان رهگذر امروز در بسیاری از نقاط دنیا، بسیار مختلف‌تر و آزادتر لباس می‌پوشند.2010- زنان ژوهانسبوگ (افریقای جنوبی) دامن کوتاه پوشیدند و رژه رفتند. آن‌ها در اعتراض به عدم امنیت زنان و برای حمایت از دختر نوجوانی که به خاطر پوشیدن دامن کوتاه، قربانی تجاوز چند مرد میانسال شده بود، دامن کوتاه به تن کردند تا نشان دهند که نوع پوشش نباید دلیل تجاوز قلمداد شود. آن‌ها خشمگینانه اعتراض می‌کردند که «چگونه برخی از مردان به خود اجازه می‌دهند برای نوع پوشش زنان تکلیف مشخص کنند؟»قوانین داعش در مورد پوشش زنان: یک- پارچه ضخیم باشد و فرم اندام از زیر آن پیدا نباشد. دو- تنگ نباشد، گشاد باشد. سه- تمام بدن را بپوشاند چهار-لباس با رنگ و ظاهر مشخص نباشد…دهه ۱۳۰۰ شمسی را در ایران می توان با دو سال تاخیر با دهه ۱۹۲۰ مقایسه کرد. از اواسط دهه ۱۳۰۰ انتقاد به حجاب دست‌کم در تهران آسان‌تر شده بود. گروه‌های فعال جنبش زنان ایران از حجاب انتقاد می‌کردند، برای مثال نشریه عالم نسوان در سال ۱۳۱۰ بحثی درباره حجاب باز کرد و فراخوانی برای این بحث چاپ نمود.پاسخ‌های موافق و مخالف داده می‌شد. در مجموع، زنان از بی‌حجابی بسیار دفاع کردند و انحطاط احلاقی جامعه را از سرکوب زنان توسط مردان می‌دانستند. (قانون کشف حجاب در ایران در سال ۱۹۳۶ میلادی -برابر با ۱۷ دی ۱۳۱۴- تصویب شد). جالب آن که در سال ۱۳۲۰ که رضاشاه ایران را ترک کرد اجرای قانون کشف حجاب سریعاً فراموش شد. وزارت فرهنگ حکم داد از ورود زنان بی‌حجاب به دانشگاه جلوگیری شود و معلمان زن مدرسه‌ها و استادان زن دانشگاه‌ها مجبور شدند با حجاب به کلاس درس بروند. در تهران و سایر شهرها دختران دانش‌آموز و زنان به خاطر نداشتن حجاب مورد آزار و اذیت قرار گرفتند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر